فلوتاسیون یکی از روشهای فرآوری مواد معدنی است که بر اساس خواص فیزیکوشیمیایی سطوح کانیها برای ذرات 800 تا 75 میکرون در یک محیط سیال و جریان هوا برای ایجاد حبابهای مناسب بنا شده است. در فرآیند فلوتاسیون ذرات هیدروفوب (آبران)، شناور و ذرات هیدروفیل (آبدوست)، غوطه ور می‌شوند. هرگاه کانی مورد نظر همراه کف در سطح پالپ ظاهر شود، فلوتاسیون را مستقیم و اگر غوطهور بماند آنرا غیر مستقیم یا معکوسمیگویند.
کانیهای با حلالیت کم مانند، آپاتیت، فلوریت، کلسیت، شیلیت، مگنزیت و باریت هیدروفیل هستند. هیدروفوب کردن انتخابی این کانیها به صورت مطلوب با معرفهای مختلف، در کارآیی فرآیند جدایش تعیین کننده و حیاتی است
پرعیارسازی کانیهای فسفات به روش فلوتاسیون از دهه 1920 تاکنون یکی از مه‌مترین فرآیندهای تغلیظ فسفات بوده است. به گزارش سازمان زمین شناسی ایالات متحده (USGS) در سال 2007 بیش از 60 درصد از فسفاتهای تجاری به روش فلوتاسیون فرآوری شد. در دو دهه گذشته به دلیل کاهش سنگهای فسفات پر عیار و همچنین نیاز به تولید موادی با عیار مناسب برای ساخت اسید فسفریک، تلاشهای بسیاری برای افزایش راندمان فلوتاسیون انجام شده است
نوع کانی فسفات بر کارآیی فلوتاسیون اثر میگذارد. کانسارهای فسفات رسوبی هنگامی که باطله اصلی آنها سیلیکاته باشد را میتوان با فلوتاسیون فرآوری کرد، مانند کانسار فسفات واقع در مرکز فلوریدا. اما کانههای فسفات رسوبی با باطله کربناته برای فلوتاسیون مطلوب نمیباشند. از آنجا که بیشتر ذخایر فسفات از نوع کربناته رسوبی میباشند (حدود 80 درصد)، تحقیقات زیادی برای جدایش کانیهای فسفات-کربنات به روش فلوتاسیون در مقیاس آزمایشگاهی و پایلوت انجام شده است.
فلوتاسیون فسفاتها با باطله سیلیکاته با توجه به خواص سطحی متفاوت سیلیکاتها و کانیهای فسفات موفقیتآمیز بوده است. اما جدایش کانیهای فسفات و کربنات به روش فلوتاسیون در کانسارهای رسوبی غالبا بسیار دشوار است که این امر ناشی از سطح بسیار متخلخل، مساحت ویژه بالای سطحی در کانیهای فسفاته، شباهت بسيار بالا در خواص الکتروسنیتیکی و خواص سطحی بین کانیهای کربناتها و فسفاته و نیز وجود ذرات باطله در داخل آپاتیت است. به علاوه انحلال نمکهای نیمه محلول باعث پیچیده شدن شیمی سطح در این سیستم میشود.